Det betyr oftast nedlegging og sentralisering av tilbod for dei mest sårbare, born og eldre. Ålesund sender no signal om omstrukturering, ei elendig økonomistyring skal gå ut over primæroppgåvene som er helse og omsorg, skule og opplæring, men ikkje eitt ord om reduksjon av det talrike, høgtlønt byråkratiet på rådhuset.
Så gjekk det som vi trudde, vi som røysta nei til samanslåing med Ålesund, tenestene er blitt dårlegare og dyrare. Over 80 % av røystene sa nei, eit tydeleg uttrykk for mistru og motvilje mot samanslåingsplanane. Mange eldre og pårørande er no usikre, kva blir neste trekk? Står sjukeheimen i bygda vår i fare for å bli «omstrukturert» som administrasjonen så tilslørt kallar det?
Derfor ønskjer dei seg ut av storkommunen
To episodar står klart føre meg. Den eine er frå Stranda dit fleire ørskogbygdarar ei tid var sendt på sjukeheim ettersom Ørskog ikkje hadde sjukeheim på den tida. Eigen sjukeheim vart først bygd då «Steina-Marja» gav Steinaplassen til dei eldre i bygda. Det var i 1975 eg besøkte den gamle mannen. Han gret så tårene rann sjølv om tenestene på Stranda var gode nok. Men god mat og pleie kunne ikkje døyve heimlengten og sorga over å ikkje få vere i heimbygda på livskvelden. Den såre gråten gjorde eit stort inntrykk, eg gløymer det aldri.
Den andre episoden er frå eit møte på rådhuset på Sjøholt om samanslåinga med Ålesund. Ordførar Knut Harstad blei spurt om eldre pleietrengande stod i fare for å bli sende ut av bygda til andre sjukeheimar. Dette svara han benektande på, ingen skulle bli sende til institusjonar i andre «bydelar». Forresten lova dei politiske partia det same under valkampen. No står det att å sjå kva lovnadene er verd.
«Mangel på kontinuitet – en trussel mot god demensomsorg»
Sentralisering betyr dyrare og vanskelegare høve til besøk, og forringa trivsel og livskvalitet i siste fase av livet. Kan politikarane i Ålesund akseptere det utan å ta grep for å redusere byråkratiet? Er det enklare å redusere talet på tilsette i skular og eldreomsorg enn på rådhuset?
Når Ålesund har flotta seg med skyhøge løner, konferansar og kostbare arrangement for å feire tvangssamanslåinga, reknar eg med dei ikkje kuttar i primæroppgåvene. Det er ikkje born og pleietrengande eldre som skal betale for festen! Når eg tenkjer på alle slitarane i den generasjonen som no treng sjukeheimsplass, meiner eg det er uverdig å redusere hjelpa, eller omstrukturere som det heiter.
Vi er mange som står bak kravet om at ingen skal sendast ut av eiga bygd for å få sjukeheimsplass. Ålesund har rikeleg ressursar om dei brukar dei rett, nemleg til primæroppgåvene. Lat oss sleppe å høyre gråt frå gamle som lengtar til heimstaden sin.
«Jeg følte meg sjelden trygg» - pårørende til personer med demens i sykehjem
«Eldrepolitikken har havnet i skyggen av bompengene»
-------------------------------------------
Har du noko på hjartet? Send eit innlegg til meninger@smp.no.