Det er den draumen eg ber på,at eg ei morgonstund kan opne Sunnmørspostenutan å bli gravlagd under eit rasav boligstoff, av interiørskildringar, av livsstilspåfunn,av gripande historier om menneskesom var så sjuke, men som er blitt friske igjen,om friskusar som går frå fjelltopp til fjelltoppfor å heidre ei gammal, avdød tante,av personintervju, der offeret får boltre segi sjølvskryt og bildestoff frå fødsel til …
Men eg får tru at eg ei morgonstundskal glide innpå ein Sunnmørspost-våg eg ikkje har visst om.
(PS. Eg lever også i håpet om at Olav H. Hauge ser på meg med milde auge …)